Voetius, Gisbertus-De praktijk der godzaligheid

Gisbertus Voetius heeft De praktijk der godzaligheid bedoeld als een handboek en naslagwerk voor (aanstaande) predikanten.
Aan de orde komen tal van onderwerpen uit de praktijk van het leven van de gelovigen voor wie zij geestelijke leidslieden dienen te zijn. Voetius hanteert hierbij de scholastieke werkwijze die aan de gereformeerde universiteiten gangbaar geworden was. 
Gisbertus Voetius (1589-1676) inaugureerde als Utrechts eerste hoogleraar in de theologie met een rede over het thema 'Godsvrucht te verbinden met de wetenschap' (1634). Als de spil van de Nederlandse en gereformeerde variant van het internationale pietisme, de Nadere Reformatie, drong hij in zijn werk steeds aan op een door de Schrift genormeerde levensheiliging.
De praktijk der godzaligheid (1664) is de vrucht van dertig jaren academisch onderwijs in de vorm van colleges en disputaties over onderwerpen uit de ascetiek. In de zeventiende eeuw gold dit studieterrein, naast onder meer de zedenleer en de predikkunde, als een van de onderdelen van de praktische theologie.
De kern van de praktijk der godzaligheid bestaat voor hem uit meditatie, gebed en bekering. Met een beroep op talrijke auteurs uit de gehele kerkelijke en wereldlijke geschiedenis, waarin niet alleen zijn indrukwekkende belezenheid, maar ook zijn wetenschappelijke integriteit zichtbaar wordt, dringt hij aan op levensheiliging, en op ware vroomheid en spiritualiteit in kathoIiek-gereformeerde zin. 
Dit boek is ingeleid, vertaald en toegelicht door dr. C.A. de Niet. C.A. de Niet (1955) studeerde Nederlandse taal- en letterkunde te Amsterdam (VU) en Leiden, alsmede Klassieke letteren te Leiden. Hij is thans als docent klassieke talen werkzaam in het voorbereidend wetenschappelijk onderwijs.