Is een militair dan geen mens?


'Geachte voorzitter, vrienden der J.V. (Immanuël) te Goudswaard', zo begint een geschreven onderwerp dat ik op mijn schoot heb. Het zat waarschijnlijk al 67 jaar tussen het boek waar het net uitkwam: 'De Zending en de Sa`dan-Toradja`s', geschreven door de zendeling H. Pol.
Bokx2.jpg

Bovenaan het geschreven stuk van vier kantjes staat: 

19-2-'48             Te velde
M. de Bokx 

Het vervolg van de 'brief' laat ik hieronder volgen: 

Geachte voorzitter, vrienden der J.V. (Immanuël) te Goudswaard. Aangezien ik oudlid ben van de vereniging (Immanuël) en nooit geen vrije onderwerpen geleverd heb, omdat ik daar geen kans toe zag om te maken, ben ik besloten om als ik een onderwerp heb, dit aan jullie op te zenden. Nu zie ik meer kans een vrij onderwerp te maken dan in Holland, omdat ik nu meer van de wereld gezien heb, en de mensen beter leer kennen.
Nu heb ik een onderwerp, ik heb drie avonden op bed liggen verzinnen, hoe ik het nu het beste kon beginnen, en eindelijk ben ik dan zo ver. En ik hoop dat jullie dit zullen begrijpen.
Het onderwerp is getiteld:
Hoe er gedacht wordt over een militair.
Er wordt wel eens gezegd een militair is een burger in uniform. Aan de enen kant is dit wel zo, maar aan de andere kant weer niet. Een militair wordt opgeleid om zijn vaderland te verdedigen, hij staat onder een strengere tucht dan een burger. Zo werden wij opgeleid om orde en rust in Indië te gaan brengen. 
Er wordt min gedacht over een militair, dit konden wij merken als we met de trein naar huis gingen, de burgers meden ons zo veel mogelijk. Ik mag hier niet praten van alle burgers, want er waren er ook wel die medeleven voelde met ons. Maar is er in Holland niet eens gesproken over moordenaars, en werden daar onze jongens in Indië niet mee bedoeld? Jullie zal wel begrijpen door welke mensen dit gezegd werd. Deze mensen moesten eens naar Indië komen, eens meegaan op patrouille en 's nachts wachtlopen, dan zouden zij zien wie de moordenaars zijn. Hoe wordt er door sommige Nederlandse burgers die hier hun werkzaamheden hebben over een militair gedacht. Dit is nu juist waar ik het over wilde hebben. 
Zo was er laatst iemand van ons peleton en nog een andere militair in Soerabaja. Zij gingen een hotel binnen om een glaasje ijslimonade te drinken, en kwamen aan een tafeltje te zitten waar een Nederlandse Heer en Juffr. reeds gezeteld waren. Evan later begon het gesprek over de militairen, en het bleek al gauw dat de juffr. niet veel met de militairen op had, want een paar militairen hadden eens daag aan haar dochter geroepen, dit zal het natuurlijk niet alleen geweest zijn. Maar in ieder geval waren de militairen bij deze juffrouw blagen, alleen de juffr. had hiet het woord, de man zweeg en werd steeds witter en stootte zijn vrouw aan dat ze op moest houden. Door een van de twee militairen werde de opmerking gemaakt dat wij ook maar gestuurd zijn, waardoor de juffr. nog erger begon te razen en te schelden. Daarna zijn de blagen maar weggegaan.
Maar wat zijn dit voor mensen? Dit zijn mensen die gauw vergeten, die niet nadenken, en alleen maar denken aan hun eigen ik. Zij zijn vergeten, dat er voor hun toekomst in Indië, en de luxe auto merk 1947 waar ze nu in rond toeren, zovele jongens moesten sneuvelen, dat deze jongens ook een leven hadden dat hun lief was, dat zij ouders, vrouw en kinderen, en verloofde in het vaderland achterlieten voor hun toekomst. Vele sneuvelden voor hun toekomst. 
Maar ach een militair is maar een blaag, wat kan hun dat schelen als ik het maar goed heb. Maar hoe waren ze toen in Juni 1947 de actie begon, en het front zo dicht bij Soerabaja was. Bijna alle militaire uit Soerabaja vertrokken, alleen één bewakingsbataljon bleef achter. Er werd patrouille gereden door de stad, met zwaar bewapende auto's, als er som relletjes uit mochten breken. Toen werd er gejuicht door deze burgers. Hoe zouden zij zijn als alle militairen Indië zouden
Bokx1.jpgverlaten, zou zouden smeken of ze terug wilde komen. 
Maar er zijn gelukkig ook tevreden mensen op de wereld. Zo ook de Indische bevolking zij zijn gelukkig met de Belanda's. Zij leden honger, en nog erger die vreselijke ziekte's, zoals tropenzweren en Framboeria. De Hollanders verlostte de meeste hier van. Zij wasren gelukkig. Bevrijd van die vreselijke terreur. Deze mensen vergeten niet zoals zovele Hollanders. Dit doet onze jongens goed. Is een militair dan geen mens. Wij zijn geen moordenaars zoals er eens gezegd is, laat hun dan hier komen kijken. 
Ik dank u. 
M. de Bokx


Wie is nu M. de Bokx?
Waarschijnlijk betreft het hier de volgende persoon (volgens stamboom.debokx.com): 

Marcus de BOKX, geboren op 18-06-1927 te Goudswaard, overleden op 11-04-1993 te Rotterdam op 65-jarige leeftijd, zoon van Jan Marinus de BOKX en Dina Elisabeth van der SIJDE (van der Zijde).
Gehuwd op 23-jarige leeftijd op 13-06-1951 te Rotterdam met Klasina WESTERHOUD, 21 jaar oud, geboren op 22-06-1929 te Rotterdam, overleden op 26-01-2002 te Rotterdam op 72-jarige leeftijd.


Zomaar een stukje geschiedenis in een van onze zendingsboeken. Het zou mooi zijn als de originele brief weer bij de familie terechtkomt. Wie helpt?

Wilt u op de hoogte gehouden worden van nieuwe Blogs van Boekenstek? Schrijf u dan in voor onze nieuwsbrief. Zo blijft u op de hoogte van al het boekennieuws. 

© 2010 - 2024 Boekenstek | sitemap | rss | webwinkel beginnen - powered by Mijnwebwinkel