Lee, Soon Ok-Zij mogen de hemel niet zien

Zij mogen de hemel niet zien van Soon Ok Lee is een heel aangrijpend boek over de gebeurtenissen in Noord-Korea.
Mevrouw Soon Ok Lee overleefde zeven jaar werkkamp in Noord-Korea. Zij was een overtuigd communiste en vereerder van de Koreaanse leider Kim II Sung. Op valse beschuldigingen werd zij veroordeeld tot veertien jaar werkkamp. In de kampen ontdekte zij het ware gezicht van een totalitair regiem. Martelingen verschrikkelijke omstandigheden waren haar deel. Als door een wonder werd zij na zeven jaar vrijgelaten.
In 1996 vluchtte zij samen met haar zoon, via China naar Zuid-Korea. Haar verhaal over de kampen heeft zij gepubliceerd in een boek dat ook in het Nederlands is vertaald.
Een aangrijpend en gruwelijk verhaal. Zij schrijft onder andere: "Bij de aankondiging van mijn vrijlating waren de ogen van 6000 gevangenen op mij gericht. Zelfs de 140 christenen die vooraan stonden, richten opeens hun hoofd op en keken mij aan. Dat was tegen de regels. Op last van Kim II Sung mochten de christenen in de gevangenis hun hoofd nooit oprichten en naar de lucht kijken. Vanaf het moment dat deze gevangenen door de zwarte ijzeren poorten van de gevangenis waren gekomen, hadden ze alleen maar de grond gezien. De blauwe lucht was voor hen verboden terrein - enkel omdat ze in de hemel geloofden."
Werkdagen van twintig uur maakten gevangenen binnen afzienbare tijd tot een lichamelijk wrak. Christenen werden in de werkkampen erger mishandeld dan andere gevangenen.
Mevrouw Soon schrijft over een christelijke man die in de rubberfabriek altijd rustig zijn werk deed. Op een dag struikelde hij van vermoeidheid over de hete rubber en dreigde onder een grote, zware rubberroller te komen. Een gevangene schreeuwde tegen een bewaker: "Er gaat iemand dood, zet de roller uit." De gevangenisbeambte brulde terug: "Laat die machine aanstaan! Dit is onze kans om van die gestoorde, godsdienstige man af te komen."
Op het moment van het vertrek van gevangene Soon Ok Lee waren er smekende ogen op haar gericht. Die ogen smeekten om getuige te zijn en te vertellen over het onrecht en lijden. Maar ook van geloof. Dat sprak uit de ogen van 140 christenen. Mevrouw Lee vertelde bij de presentatie van haar boek: "Nooit zal ik die smekende ogen vergeten." De Koreaanse vertelde ook: "Tijdens de jaren in de gevangenis heb ik veel gelovigen zien sterven. Toch hebben zij nooit, maar dan ook nooit de God verloochend die in de hemel is. Zij hadden alleen maar hoeven zeggen dat zij niet in religie geloofden en zij waren vrij geweest. Ik begreep niet dat zij niet bang waren voor de dood. Het stelde mij voor de brandende vraag: Wat zagen zij dat ik niet zag?"
Zoals Soon Ok Lee in haar boek vertelt, zijn mensen in de Noord-Koreaanse gevangenis geen mensen meer maar beesten. Wonderbaarlijk dat zij er nog levend uit is gekomen en daardoor haar geloof in God heeft gevonden.